به ماده‌ای که بخش عمدهٔ یک محلول را تشکیل می‌دهد حَلّال می‌گویند. هر محلول دست کم از دو بخش حلّال و حل شونده تشکیل شده است.
جزیی که حل شونده را در خود حل می‌کند ومعمولا درصد بیش‌تری از محلول را تشکیل می‌دهد حلّال نام دارد. در محلول آب نمک، آب حلّال و نمک خوراکی حل شونده‌است. اغلب محلول‌های موجود در طبیعت شامل یک حلال و چند مادهٔ حل شونده هستند. آب دریا نمونه‌ای از این محلول هاست.
آب فراوان‌ترین و رایج‌ترین حلّال شناخته شده‌است. این حلّال ترکیب‌های یونی و کووالانسی بسیاری را در خود حل می‌کند. محلول‌هایی که حلّال آن‌ها آب است، محلول آبی نا میده می‌شوند. آب و محلول‌های آبی نقش مهمی در زندگی روزانه دارند. اغلب فرآیندهای زیست شیمیایی از قببیل هضم، جذب و سوخت وساز مواد غذایی در محلول آبی انجام می‌شود. در صنایع شیمیایی تعداد زیاذی از واکنش‌ها در محیط آبی صورت می‌گیرد. گرچه آب مهم ترین حلال شناخته شده‌است، اما حلّال‌های مهم دیگری نیز وجود دارد.هگزان، اتانول و استون سه نمونهٔ مهم از حلال‌های آلی هستند، به محلول حاصل از حلال‌های آلی محلول غیر آبی می‌گویند.
حلال‌ها در چهار زیر گروه دسته بندی می‌شوند که عبارتند از: الف) آب ب) حلّال‌های هیدروکربنی ج) اسیدها د) قلیاها (بازها)
